مدتی است که طرح جابه‌جایی ایستگاه راه آهن شهر تهران از محدوده مرکزی شهر
به بیرون شهر توسط مسئولین پیشنهاد داده شده است. این طرح همانند طرحهای
دیگر حمل و نقل و ترافیک همواره موافقین و مخالفینی به همراه دارد. وجود
ایستگاه راه آهن در درون شهرها و همچنین شهر تهران مشکلاتی از قبیل آلودگی
صوتی ناشی از حرکت قطارها، افزایش آلودگی بصری در مناطق محدوده ایستگاه،
مشکلات ایمنی ناشی از هم سطح بودن مسیرهای ریلی با مسیرهای سواره‌رو و
همچنین عدم وجود حریم ایمن برای مسیرهای ریلی و موارد از این قبیل موافقین
را بر این داشته که از این طرح حمایت کنند.
از طرفی وجود ایستگاه راه آهن یا مد ریلی به عنوان یکی از مدهای حمل نقلی
در اغلب شهرهای دنیا از این جهت که در ارتباط با مدهای دیگر حمل و نقل می
تواند به درستی تبادلات سفر را تسهیل کند، منتقدین را بر این داشته که با
اجرایی شدن این طرح مخالفت کنند.
اما سوال اینجاست که آیا جواب واحدی برا این موضوع وجود دارد یا نه؟
با توجه به موارد مذکور می‌توان گفت که جواب واحدی برای این موضوع وجود
ندارد. در واقع این طرح نیاز به مطالعه و پژوهش در هر مورد دارد تا با
بررسی وضع موجود و آتی الگوی سفرهای روزانه شهروندان، آمارگیری و تحلیل
داده ها، ارائه سناریو های مختلف و انتخاب سناریو برتر و بررسی تمامی معایب
و مزایا تصمیم گرفته شود که آیا انتقال ایستگاه راه آهن به برون شهر تاثیر
مثبتی در تبادلات سفرهای روزانه و کاهش مشکلات دارد یا وجود ایستگاه راه
آهن در درون شهر.
چه بسا این که وجود ایستگاه راه آهن برون شهری در موقعیت مناسب در محدوده
مرکزی شهرها میتواند کمک بسیار زیادی به کاهش طول سفرها، افزایش جذابیت حمل
و نقل عمومی، ایجاد یک نقطه تبادل اصلی با سایر مودهای حمل و نقلی ، امکان
ایجاد و توسعه TOD و ... کند.
مهدی حسن زاده