فعالیت بدنی
سطح بی‌تحرکی تقریباً در تمام کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه بالاست. سازمان بهداشت جهانی برآورد کرده است که 60 تا 80 درصد جمعیت جهان نسبت به توصیه‌های لازم مرتبط با مزایای بهداشتی بی تفاوت هستند( WHO 2007a). در اروپا 62/4% از بزرگسالان دچار بی‌تحرکی هستند و در کشور سوئد 43/3%، در کشور پرتقال 87/7% دچار بی‌تحرکی هستند. این آمار در هلند حدود 52% است (Varo et al. 2003). سازمان بهداشت جهانی برآورد کرده است که شیوع بی‌تحرکی، عامل 22% از بیماری‌های قلبی عروقی در سطح جهان است. شواهد کافی برای ارتباط بین فعالیت بدنی و مرگ‌ومیر، بیماری قلبی عروقی (فشارخون بالا)، دیابت، چاقی، سرطان (روده بزرگ و پستان)، پوکی استخوان و افسردگی وجود دارد (Bauman 2004; Warburton et al. 2006). با توجه به اینکه مطالعات کمی در ارتباط با اثرات و مزایای دوچرخه‌سواری و بیماری‌های وجود دارد، در این مطالعه نیز منابع کمی برای مرور اثرات و مزایای دوچرخه‌سواری و بیماری‌ها استفاده شد.
توصیه‌های دوچرخه‌سواری و فعالیت‌های بدنی
اخیراً، کالج پزشکی ورزشی آمریکا و انجمن قلب آمریکا یک توصیه برای فعالیت‌های بدنی منتشر کرده‌اند (Haskell et al. 2007). برای ارتقا و حفظ سلامت، بزرگسالان سالم (18 تا 65 ساله) به فعالیت فیزیکی هوازی متوسط با حداقل 30 دقیقه در 5 روز هفته یا فعالیت هوازی شدید برای حداقل 20 دقیقه در سه روز هفته نیاز دارند. همچنین برای جوانان 60 دقیقه فعالیت بدنی متوسط تا شدید به‌صورت روزانه توصیه می‌شود. (Strong et al. 2005). مطالعات صورت گرفته بر روی فعالیت‌های بدنی، شاخص سوخت‌وساز (MET) را به‌عنوان شاخصی از فعالیت‌های بدنی مورداستفاده قرار می‌دهند و حداقل بایستی 500 تا 1000 MET دقیق در هفته سوخت‌وساز انجام شود. دوچرخه‌سواری تفریحی یا دوچرخه‌سواری کاری (سرعت 15 کیلومتر بر ساعت) دارای ارزش 4 MET (شاخص سوخت‌وساز) است و به‌عنوان فعالیت بدنی متوسط شناخته می‌شود(Ainsworth et al. 2000). ازاین‌رو،
فردی که شیوه سفر خود را از خودرو به دوچرخه تغییر داده با یک جابجایی کوتاه روزانه 7/5 کیلومتری در طی 5 روز، حداقل میزان سوخت ساز پیشنهاد شده برای بزرگسالان (18تا 65 ساله) را برآورده خواهد کرد.